Ég ætla ekki að tala um vikuna sem er að líða því hún er nokkurn veginn sú ömurlegasta sem ég hef lifað. Hún var vond og versnaði, náði botni í gær (vona ég). Alltaf reyni ég að bera mig vel. Alltaf reyni ég að harka af mér. En í gær gat ég það ekki. Hrundi bara. Til allrar hamingju á ég bestu vini sem hægt er að hugsa sér. Og yndislega fjölskyldu. Án þeirra væri lífið ekki túskildingsvirði.
Svo er það nú meiri andskotinn hvað orð geta hoppað asnalega á mann. Þegar ég skrifaði: alltaf reyni ég að bera mig vel, þá hugsaði ég, þetta gæti vandvirk fatafella sagt.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli