Ber í fötum

Þakin rauðum slettum og með æðisglampa í augum hef ég verið að berjast til síðasta berjadropa. Áðan reif Hjálmar af mér dalla, sleifar, ausur og uppþvottabursta og skipaði mér að setjast, enda var hann farinn að horfa á mig með óvenjumiklum áhyggjusvip.

Þetta byrjaði allt með ferð norður á Dalvík, en þar býr stór og góður föðurleggur minn. Á Dalvík veiddum við í soðið og tíndum ber. Fórum líka á Byggðasafnið, en það finnst mér skemmtilegt og gott safn.

Hér má sjá pabba og Birni bróður hans á leið á miðin. Fínir kallar.

Mávarnir slógust um slógið, fannst það greinilega ekkert slor.

Baun var býsna fiskin, dró ýsur og stundum þorsk. Eitt sinn kom upp úr kafinu þöngulhaus ægifagur, hann hefði maður átt að hirða. Hausinn hefði sómt sér vel sem borðskreyting, klósettbursti eða órói í svefnherberginu.

Í Ólafsfjarðarmúla kom leyndur fæðingargalli baunar sér vel, nefnilega baklægar sogskálar á þremur aukaörmum sem gerðu henni kleift að hanga í snarbrattri hlíðinni og tína ber ofan í tíu lítra fötur.

Fyrir utan krækiber, eru fyrir norðan bláber, aðalbláber og aðalber (þau eru kolsvört eins og sjá má á myndinni). Dalvíkingum þykja aðalberin best. Mér þykja öll berin best.

Baun himnasæl í ilmandi berjalyngi.

Hjálmar og min berjamor (mamma heitir það í berjamó) í Böggvistaðafjalli.

Þetta er hann Depill. Þótt Depill sé bara lítill kanínustrákur er hann stór upp á sig og leggur sér skrautjurtir til munns. Hann leit ekki við gulrótum og káli, en kjamsaði á stjúpum sem hún Dísa skáfrænka mín gaf honum úr garðinum.

Já, það er ekki ljótara en það. Nú er ég búin að frysta, sulta og safta sleitulaust í tvo daga. Brá á það ráð að baka risastóra hjónabandssælu til að losna við rabbarbarasultu sem til er í bunkum á heimilinu (þar losnuðu tvær krukkur). Búsældin ríður ekki við einteyming hér á Kirkjuteignum.

Held ég leggi ekki meira á ykkur að sinni, enda kappnóg.